Van een woonkamer vol met fietsen, tot een woonkamer vol met speelgoed: het leven van Shimano Gravel Alliance-lid Erwin Sikkens veranderde compleet toen hij op een dag zijn woonkamer binnenkwam en daar zijn vriendin stralend aantrof. In haar hand hield ze een positieve zwangerschapstest. Een aantal maanden later werd Erwin vader van een lief meisje. Plots had deze gepassioneerde fietser er een nieuwe passie bij in zijn leven, maar hoe zou hij deze twee liefdes kunnen combineren? Erwin blikt terug op zijn eerste jaar als gravelpapa en deelt zijn inzichten.
Kinderen krijgen was voor mij nooit een vanzelfsprekend levensdoel. Er gingen jaren voorbij waarin vrienden hun eerste, tweede en soms zelfs derde kind kregen terwijl ik mijn leven leefde en genoot van de eeuwige jeugd. Ik heb zeker geen hekel aan kinderen, maar voelde er weinig voor om mijn vrije leventje op te offeren. Jarenlang ben ik op zoek geweest naar wie ik ben en wat mij nou echt gelukkig maakt in het leven. Die persoon had ik nu eindelijk gevonden, en ik wilde hem niet zomaar opgeven. Zelfs niet voor zoiets belangrijks als een kind.
De afgelopen jaren ben ik werkzaam in de fietsbranche, waarvoor ik regelmatig naar het buitenland reis om daar op de mooiste plekken te fietsen, foto’s te maken en verhalen over te vertellen. Hoewel ik dat vrije leven nog steeds heel fijn vind, groeide mijn wens om vader te worden toch ook. Ik ontdooide langzaam toen ik om me heen zag hoe bevriende fietsers vader werden. Zij vonden manieren om een leven met kinderen te combineren met een leven op de fiets. In november 2022 voegde ik me bij hen, toen mijn dochter Nora werd geboren.
Ultras fietsen
Voordat ik vader werd, was meedoen aan de Atlas Mountain Race, een ultrafietsevenement in het Marokkaanse Atlasgebergte, het moeilijkste wat ik ooit had gedaan. Het was zowel fysiek als mentaal uitputtend. Uiteindelijk scratchte (afhaken, in ultra-taal) ik na drie dagen. Het moeilijkste aan ultrafietsen vind ik het gebrek aan slaap. Je moet in deze wedstrijden zulke enorme afstanden afleggen, dat het niet zozeer gaat om hoe hard je fietst, maar om hoe lang je door blijft fietsen. Minder stoppen = meer fietsen = eerder finishen.
De combinatie van fietsen en slaapgebrek, plus een flinke dosis honger, maakt dit soort wedstrijden zo zwaar. Stel je voor dat je tot één uur 's nachts op de fiets zit, een paar uur slaapt en om vijf uur ‘s morgens weer verdergaat. Het klinkt haast ondoenlijk, maar is niets vergeleken met wat ik – en waarschijnlijk elke ouder – heb meegemaakt tijdens die eerste paar maanden als vader.
De eerste nachten met Nora, waarbij we elke drie uur wakker werden om haar te voeden, waren nog goed te doen. Je doet het op adrenaline en de automatische piloot, net als een ultra. Maar met het verstrijken van de dagen, weken, maanden, bouwde er in mijn lichaam een slaaptekort op zoals ik nog nooit had meegemaakt. Iedereen weet hoe belangrijk slaap is, en de mensen die er ooit een gebrek aan hebben gehad al helemaal. Voor de meesten van ons is slaap een vanzelfsprekendheid, maar het is echt een cruciaal onderdeel van ons fysieke en mentale welzijn. Sport en beweging zijn in mijn ogen net zo belangrijk.
Binnen twee weken nadat Nora was geboren, begonnen de muren thuis op me af te komen en móest ik naar buiten. Met amper energie reed ik graveltocht ‘Where The Streets Have No Name’. Die dag deed me denken aan mijn dagen in de Marokkaanse woestijn; minimale energie, maximaal genieten. Het gevoel, de energieboost, de vrijheid en de vriendschappen; het gaf me de mentale energie terug die ik al weken kwijt was. Precies daarom probeerde ik vanaf dat moment weer minstens één keer per week op de fiets te stappen voor een kort ritje. Het was niet veel, maar ik zat weer op de fiets. Mijn eerste kilometers als gravelpapa.
Om en om
Een van de vele clichés die je over het ouderschap hoort, is dat het eigenlijk een extra fulltime baan is. Hier zit volgens mij een kern van waarheid in. Een kind krijgen is een levensveranderende gebeurtenis, vooral tijdens de eerste maanden. Je bent continu waakzaam en altijd ergens mee bezig. Je moet ervoor zorgen dat je kind eet, weer gaat slapen, op rare tijdstippen in de nacht wakker worden, enz. Het ergste is dat je het met de rest van je ‘normale leven’ moet combineren. Je baan, vrienden, hobby’s, sport, het huishouden, boodschappen etc. Je kunt natuurlijk niet alles, maar ondanks de voortdurende compromissen (dan maar een minder schoon huis, of een keer moe naar je werk) ben je uitgeput.
De grootste verandering voor mij, was het feit dat je nooit meer écht vrij bent. Er moet altijd iemand bij kleine Nora zijn. Dat klinkt misschien logisch, maar het gevolg is dat ik me tijdens elke fietsrit besefte dat Carly thuis moest zijn om op te passen. In plaats van dat ze ook kon fietsen of iets anders voor zichzelf kon doen. Het duurde even voordat ik aan dit schuldgevoel kon wennen en het kostte een aantal goede gesprekken voordat echt weer zorgeloos kon fietsen.
Eén van de dingen die Carly en ik gemeen hebben, is onze liefde voor fietsen. Samen fietsen werd echter lastig na de geboorte van Nora. De voor de hand liggende oplossing was een tijdje – en nog steeds – om afwisselend te fietsen. Soms maakte ik een ochtendrit met een vriend, om vervolgens thuis snel een wisseling van de wacht te doen, waarbij ik Carly uitzwaaide voor haar middagrit. We vonden allerlei trucjes om te blijven doen wat we graag doen. Zo vond onze Wahoo Kickr hometrainer al snel zijn weg naar onze woonkamer, zodat we samen wielerwedstrijden op televisie konden kijken, en één van ons kon sporten als de baby sliep of in de woonkamer aan het spelen was.
Wat ook enorm hielp, is dat Carly heel lief is. Ze weet hoe belangrijk gravellen en bikepacken voor mij zijn. Dus toen kort na de geboorte de gelegenheid zich voordeed om samen met goede vriend Bram een nachtje te kamperen in een nabijgelegen bos, steunde ze me direct. Hetzelfde geldt voor een poosje daarna, toen ik op een bikepacking-weekender ging in het Duitse Sauerland. Dingen als bikepacken, wat altijd zo laagdrempelig was, zijn nu onderdeel geworden van ons nieuwe leven waarin alles vooraf moet worden gepland en besproken. Mede hierdoor ben ik fietsritten of zelfs meerdaagse avonturen nog meer gaan waarderen dan voorheen, toen ze vanzelfsprekend waren.
Gravelevenementen
Al voordat we ouders werden, wisten we dat we onze levens niet wilden veranderen. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor ons kind. We vonden onze levens en elkaar immers leuk zoals ze waren. Hoe gek zou het dan zijn om onze identiteit te veranderen? Ik denk dat gelukkig zijn met je eigen leven één van de belangrijkste dingen is bij het opvoeden van een kind. En om gelukkig te zijn met ons eigen leven, moeten we fietsen. Ik heb altijd een broertje dood gehad aan mensen die compleet veranderden op het moment dat ze ouders werden, en dat zou ik, Carly, Nora, of mezelf niet willen aandoen. Dus toen na een lange, slapeloze winter de lente voor de deur stond, ging het klassieke wielerseizoen van start, en daarmee ook de door mij geliefde gravelevenementen. Ons leven stond op het punt opnieuw te beginnen.
We besloten Nora mee te nemen waar dat kon. In april bezochten we LtD GravelFest, waar we logeerden in een hotel dichtbij het evenement. Twee maanden later reisden we af naar het Graveller-evenement in Drenthe, waar we met kleine Nora in een camper sliepen. Overdag fietsten we om de beurt en 's avonds probeerden we de zorg voor Nora zo goed mogelijk te verdelen. Met een grote kinderkoptelefoon en een draagzak konden we met Nora naar de afterparty van elk evenement. Wat voorheen zo gewoon was, voelde nu als een grote overwinning.
Vakanties
Alles om en om doen geldt zeker als het over vakanties gaat. In mei kreeg ik de kans te gaan bikepacken in Andalusië, Spanje. Tien dagen lang was ik van huis en liet ik Carly achter met de baby, terwijl ik me vermaakte in een van de mooiste afgelegen landschappen die ik ken in Europa. Later die zomer, tijdens onze familievakantie in Groot-Brittannië, maakte ik het goed. Normaal gesproken zou ik minstens de helft van de tijd op de fiets hebben gezeten, maar nu vond ik ook plezier en geluk naast de fiets door met Carly en Nora op pad te gaan.
Dit laatste onderstreept voor mij dat ik in de loop van de tijd steeds meer van Nora ben gaan houden, vooral naarmate ze ouder werd. Die kleine baby veranderde al snel in een klein mensje dat mij herkende, begon te staan, te brabbelen, met haar vingers naar willekeurige dingen begon te wijzen, grapjes begon te maken en leerde verstoppertje spelen. Er gebeurde iets dat ik niet had voorzien of in ieder geval niet eerder had kunnen bedenken: Nora was voor mij net zo belangrijk geworden als fietsen. Ik was dus lang niet zo teleurgesteld over minder kilometers in het zadel. Kwaliteit boven kwantiteit.
Dit betekende echter niet dat ik klaar was met fietsen, helemaal niet. Binnen twee maanden nadat ik met mijn gezin Groot-Brittannië had bezocht, keerde ik terug voor een solo-bikepackingtrip naar de Yorkshire Dales, waar ik deelnam aan het Three Peaks Cyclo Cross-evenement. Ik denk dat dit laat zien dat als iets echt belangrijk voor je is, je er de tijd voor zult vinden. Maar je hebt ook een partner nodig die je daarin ondersteunt. Ik hoor je inmiddels denken: maar hoe zit het dan met Carly? Waar is zij in dit alles, komt zij ook nog aan de beurt? Kort nadat ik terugkwam uit Groot-Brittannië, ging ze op een georganiseerde surfreis naar Marokko. Terwijl zij op reis was, zorgde ik voor Nora, en kon ik nog steeds een dagje fietsen toen mijn ouders op de kleine pasten. Ook gaat ze binnenkort met een goede vriendin op stedentrip. Om en om geldt ook als het om vakanties gaat.
Weer samen
Naarmate het jaar vorderde, zag ik niet alleen Nora groeien, maar ook ons als gezin. Dingen die ons in het allereerste begin stress bezorgden, beginnen we onder controle te krijgen. We beginnen zelfs te wennen aan het slaapgebrek. Dit maakte ons leven in de loop van de tijd niet alleen gelukkiger, maar maakte ons ook meer ontspannen en flexibeler in onze privétijd. Of het nu Carly is die de ene dag een trailrun loopt, of ik die de volgende dag een rondje fietst. Het enige dat nog ontbrak, was een ritje samen.
Dit is ook hoe onze toekomst eruit gaat zien. We hebben nu een manier gevonden om het ouderschap te combineren met fietsen. Eerst apart van elkaar, nu steeds meer samen. Ik fiets misschien minder dan voorheen, maar daar maak ik me eerlijk gezegd niet zo’n zorgen over. Zoals gezegd gaat het meer om de kwaliteit dan om de kwantiteit. Ik weet dat ik met een lief dochtertje en een moeder als Carly aan mijn zijde altijd toffe tripjes kan maken als ik mijn graveljeuk weer begin te voelen. Binnenkort krijgen we ook een bagagekar, zodat we deze zomer misschien zelfs als gezin op bikepacking-trips kunnen gaan.
Deel dit artikel
