Beginnen met bikepacken - Rondane Nationaal Park, Noorwegen

Bikepacking lijkt in het begin misschien een beetje een gedoe, vooral als je nog nooit een gravelbike hebt aangeraakt. Dit was precies hoe Coco zich voelde voor de trip. Ze wist niets van fietsen of bikepacking. Hoe ga je dan te werk? Een goede manier is om een bekende die aan bikepacking doet te vragen en een keer met hem mee te gaan. Dat is precies zoals wij het hebben aangepakt. Ik zorgde voor de planning en FARA cycling hielp ons door gravelbikes en alle noodzakelijke bikepacking-uitrusting ter beschikking te stellen. Na een testrondje van 6 kilometer met de volgepakte fietsen begon ons bikepack-avontuur.

Ons oorspronkelijke plan was om de 230 kilometer en 4.000 hoogtemeters in vier dagen af te leggen. Maar het kostte ons meer tijd dan verwacht om alles voor de start van de trip op orde te brengen. Om die reden sliepen we uiteindelijk nog een nacht extra in de bus en begonnen we pas de volgende dag vroeg aan de tocht. Omdat we wisten dat het meerendeel van de beklimmingen in het begin van de tocht zat, besloten we de route op te splitsen in dagen van 66 kilometer, 56 kilometer en 106 kilometer.

Bij het plannen van de route heb ik geprobeerd de meer uitdagende gravelpaden te vermijden. Ik dacht dat het voor een beginner al uitdagend genoeg was om met een bepakte fiets op goede gravelwegen (of verharde wegen) te rijden! De eerste dag was een groot leermoment voor Coco. De route bevatte een klim van 1.500 hoogtemeters dichtbij een van de hoogste bergtoppen in de omgeving. De klim was verhard, maar aangezien Coco nog nooit op een gravelbike had gereden, zelfs niet op een vlakke weg, was het begin lastig. Zeker als je beseft dat ze de 1.500 hoogtemeters met een bepakte fiets moest overwinnen. Maar zij hield de moed erin en ik zorgde dat de snacks bleven komen, zodat we samen (en nog steeds als vrienden) de top zouden halen.

Na een zwaar begin werden de beklimmingen in Rondane steeds geleidelijker en de uitzichten steeds mooier, met de verschillende toppen van Rondane en andere bergen zichtbaar aan de horizon. Eindelijk kon ook Coco genieten van de leuke kanten van het fietsen. Veel beginners zouden bang zijn geweest voor de afdalingen, maar snowboardster Coco riep alleen maar "loving the downhills" toen ze de heuvels af raasde. Ze zag er zelfverzekerd uit op haar fiets. Badend in schitterend zacht avondlicht met prachtige uitzichten over het Atnsjoenmeer vlogen de laatste twintig kilometer voorbij. We kampeerden op een rivierbedding met uitzicht op de bergen. Toen de zon onderging, keken we uit op een prachtige volle maan. Het was de beloning voor de eerste dag hard werken op de fiets.

Coco was eerder wakker dan ik na een koude, slapeloze en pijnlijke nacht. Ze had de hele nacht haar tranen onderdrukt vanwege de pijn in haar penen 's Ochtends kroop ze de tent uit om naar de wc te gaan. Ze ontdekte toen dat ze amper kon lopen. Ze was echt bang om me te vertellen dat ze misschien niet meer verder zou kunnen gaan.

Ik werd wakker en begroette Coco vrolijk met "goedemorgen", maar aan haar gezicht kon ik meteen zien dat er iets mis was. Ze vertelde me over de slapeloze nacht, de pijn in haar benen en ik vervloekte mezelf en mijn planning. Ik had moeten snappen dat het te zwaar was om te beginnen met zo'n lastige klim als je nog nooit op een fiets hebt gezeten. Ik probeerde kalm te blijven en zei haar dat we een rustige ochtend zouden hebben, wat rekoefeningen zouden doen, een goed ontbijt zouden nemen en daarna zouden kijken hoe we ons voelden. Tijdens ons ontbijt verdwenen de wolken en begon Coco's humeur te verbeteren. Tegen de tijd dat we al onze spullen hadden gepakt, scheen de zon en was Coco aan het dansen. Mijn hoop was terug, maar ik wist dat ik vandaag een rustig tempo moest aanhouden en voldoende rustpauzes moest inlassen.

De eerste 30 kilometer, voordat we afsloegen naar een kleinere gravelweg, was Coco stiller dan gewoonlijk en ik wist dat dit betekende dat ze pijn had. We zijn twee keer gestopt om haar zadel aan te passen om de pijn te verzachten. Na de tweede stop hadden we eindelijk een betere afstelling, wat veel druk van haar schouders wegnam en het gemakkelijker voor haar werd om te ontspannen op de fiets. Daarna hadden we een langere lunchpauze voordat we aan de rit naar de Grimsdalen vallei begonnen.

Naarmate het uitzicht beter werd, ging het rijden makkelijker. Het prachtige uitzicht op de bergen en de leuke gravelwegen waren de beste manier om Coco te helpen de pijn te vergeten. De rit door de Grimsdalen vallei was echt het hoogtepunt van de trip. Het was een prachtige rit over deze rustige en lichte gravelweg. De zon zorgde ervoor dat wij die dag mochten genieten van het allerbeste dat de Grimsdalen vallei te bieden heeft.

We reden vanuit de richting van Frekmyr. De rit door de vallei ging vrij gemakkelijk, totdat we aan het einde twee grotere en steilere beklimmingen tegenkwamen. Tegen die tijd begon Coco moe te worden van de inspanningen van vandaag. De pijn van het klimmen van de vorige dag werd weer voelbaar. We aten toen wat. En dat zorgde ervoor dat ze toch in staat was de laatste beklimmingen te nemen. Goed eten kan je erdoorheen trekken. We bereikten onze kampeerplek met uitzicht op de bergen aan de andere kant van Rondane net voordat de zon achter de bergen onderging. Een perfecte plek om van onze laatste nacht te genieten.

We werden wakker bij zonsopgang. Het was fris, maar we merkten al meteen dat we en stralende dag tegemoet zouden gaan. De bevroren ondergrond bevestigde dat de keuze om in al onze kleren te slapen de juiste was geweest! We genoten rustig van onze ochtendhavermout en koffie, terwijl we ons lieten opwarmen door de zachte zonnestralen na de ijskoude nacht. Coco had beter geslapen en had ook iets minder pijn dan de vorige ochtend, dus het zag er goed uit. De avond ervoor had ze nog getwijfeld over ons plan om meer dan 100 kilometer te rijden, maar nu had ze er zin in. "Dit is misschien wel het laatste wat ik doe, maar ik maak het wel af", waren haar woorden toen we weer op pad gingen.

Die positieve instelling en koppigheid is waarschijnlijk waarom we beste vriendinnen zijn. De dag begon met een ontzettend leuke en lange afdaling; precies we nodig hadden om onze benen weer op gang te brengen. We hielden de snelheid de hele dag vast en de kilometers vlogen voorbij. Coco's positieve instelling was indrukwekkend. Zonder problemen heeft ze onze rit van 100 kilometer voltooid. Dit was een enorme prestatie, want het was haar allereerste keer dat ze 100 kilometer op een fiets reed. Wat het nog indrukwekkender maakte, was dat zij dit deed na twee lange dagen op de fiets met benen die zoveel pijn deden dat ze op momenten amper kon lopen.

Onze geest is echt onze sterkste spier. Gelukkig had Coco na afloop van de rit nog steeds geen hekel aan me en wilde ze zelfs een gravelbike kopen, wat betekende dat onze fietsmissie meer dan geslaagd was.

Als je Coco zou vragen om onze reis en het bikepacken samen te vatten, wat zou ze dan zeggen? Dat heb ik gedaan en het eerste wat in haar opkwam was het lijden, maar ze zei dat het voelde als een "vreemd bevredigend lijden". Ze zei ook dat ze de eenvoud om op de fiets nieuwe plaatsen te ontdekken en alle benodigdheden mee te dragen, de moeite waard vond. "Het brengt je in een compleet andere gedachtenwereld."

Terugkijkend op het avontuur vond ze het niet al te moeilijk. Het was gewoon een kwestie van fietsen en accepteren dat het af en toe wat minder gaat. Achteraf is de voldoening dan des te groter. Ze had duidelijk veel geleerd van al dat reizen!

We moedigen jullie allemaal aan om je fiets te pakken en gewoon te beginnen aan je eerste bikepack-avontuur. Je zult er geen spijt van krijgen.