Het is eind februari in Innsbruck en Henna zit aan haar bureau. Ze bekijkt de wereldkaart om te zien welke skibestemmingen dichtbij genoeg zijn om gemakkelijk op de gravelbike naartoe te gaan. Deze winter in de Oostenrijkse Alpen was de koudste die ze zich kon herinneren – zou gravel de oplossing zijn?
Normaal gesproken zouden Henna en haar vrienden in deze tijd van het jaar aan het genieten zijn van de poederdagen, terwijl hun fietsen in de schuur staan te verstoffen. Maar dit jaar was anders. Ze wilden zien wat er zou gebeuren als ze twee sporten zouden combineren: bikepacken en skiën.
'We gaan het echt doen!' riep Malva uit, terwijl ze in Innsbruck voorzichtig op haar fiets stapte. 'Mijn fiets trilt als een malle, is dit normaal?' vroeg Henna al na 500 meter. Sami antwoordde dat ze er wel aan zouden wennen zodra ze de Dolomieten bereikten. Ja, de Dolomieten. De iconische, steile bergen die bijna recht omhoog steken lagen slechts een paar honderd kilometer verderop, waardoor ze er op de fiets heen konden.
Afgezien van hun twijfel over de zwaar beladen fietsen, was hun andere vraag of het plan van een vijfdaagse fiets- en vierdaagse skireis van Innsbruck naar Lago di Garda ook meer kon zijn dan alleen een lijdensweg.
Sneeuw en haaien
‘Dit moet een primeur zijn: naar boven fietsen om daar te gaan toerskiën,’ zei Henna, terwijl ze naar het eerste skigebied klommen. Omdat de sneeuwgrens zoveel hoger was dan normaal – op ongeveer 1.000 tot 1.500 meter boven zeeniveau – dwongen de omstandigheden hen om naar boven te fietsen en de rest van de beklimming op ski’s te doen. 'We zullen in ieder geval opgewarmd zijn tegen de tijd dat we gaan toeren', antwoordde Malva lachend.
Toen het team bij hun eerste accommodatie aankwam, was het inmiddels begonnen met sneeuwen, wat hoop gaf op wat nieuwe lijnen in de ochtend. Toen ze wakker werden, waren de bomen en de daken bedekt met een dun laagje sneeuw, waardoor de hele stad glinsterde in de ochtendzon terwijl ze op hun fietsen stapten, klaar om naar hun eerste skiplek te klimmen. ‘Pas op voor haaien,’ riep Henna terwijl ze vanuit de Vennspitze via een nieuwe lijn afdaalden. Dat was de realiteit. Er lag nog steeds niet genoeg sneeuw om alle rotsen te bedekken, maar dat weerhield hen er niet van om te genieten van de eerste bochten van hun trip. Het oordeel: ruige sneeuw, maar zo leuk om overheen te skiën.
Toen ze alles weer op hun fietsen hadden geladen, beseften ze dat ze nog 31 kilometer te gaan hadden tot hun volgende accommodatie. Uitgeput staken ze in de kou en het donker de grens met Italië over, gekleed in alle lagen kleding die ze hadden, en daalden af richting Vipiteno. 'Ik denk niet dat we dit nog zeven dagen op rij kunnen blijven doen', zei Sami. De anderen knikten zwijgend. Ze hadden hun lesje geleerd. Vanaf nu zouden ze de dagen tussen de twee sporten verdelen om het soepeler en vooral leuker te maken.
IJs en de toppen van de Dolomieten
'Dat meen je niet! Is dat een skipiste?' schreeuwde Sami nadat ze net door een afgesloten trail met honderden omgevallen bomen waren geploeterd. Het plannen van de route voor deze winterse bikepackingtrip was ingewikkelder dan normaal, hadden ze door schade en schande geleerd. Die mooie kleine gravelweggetjes die je normaal gesproken zou nemen, waren nu bedekt met sneeuw of veranderd in langlaufltracks die waren gesmolten tot glanzende ijsvelden. ‘Niet remmen,’ schreeuwde Henna, terwijl ze over het ijs navigeerde. Niemand viel gelukkig, maar ze besloten om hun route over grotere wegen te leiden om nog meer onaangename verrassingen te voorkomen.
Ze duwden hun fietsen over een skipiste terwijl ze naar de eerste top van de Dolomieten aan de horizon staarden. De rit van negentig kilometer naar de slaapplek was een missie geweest die de hele dag had geduurd, maar de bergtoppen die glinsterden met hun roze en paarse tinten bleken een warmer welkom dan ze zich hadden voorgesteld. Het geluid van vallende regendruppels de volgende ochtend, was dan weer minder. Zelfs op 1.500 meter hoogte was het niet genoeg om de regen in sneeuw om te zetten. ‘Daar is het meestal begaanbaar,’ zei Henna, wijzend naar een top aan hun linkerkant terwijl ze naar de Lavarella-berghut toerden. Door het gebrek aan sneeuw moesten de fietsers het plan voor de volgende dag aanpassen. Er was niet genoeg sneeuw om de route te skiën die ze hadden gepland.
‘De rest van deze zijde is van hier tot aan de top puur ijs,’ zei Malva. De sneeuw die na hun aankomst bij de hut was gevallen, was met te veel wind meegekomen om op de ijzige hellingen te blijven plakken. Creativiteit was deze winter essentieel geweest, het vinden van een manier om het beste uit de huidige omstandigheden te halen, hoe slecht ze ook waren. Nadat ze hadden rondgekeken, vond het team een smalle kloof die er interessant uitzag en een besneeuwde, open plek. Ze besloten te gaan skiën. ‘Go girls,’ schreef Sami in de sneeuw, terwijl Malva en Henna naar de kloof liepen. De wind was fris, maar de zon scheen in ieder geval toen ze naar beneden reden. ‘Niet perfect, maar veel beter dan ik had verwacht,’ zei Henna, tevreden met het verloop van de dag. De ondergaande zon bedekte de bergen in warme tinten en zo sloten ze een prachtige dag in de bergen af.
De snelle route omhoog
‘Ik voel me niet zo goed,’ zei Malva terwijl het hoogste massief van de Dolomieten haar aanstaarde. De klim was beroemd onder wielrenners, maar werd nu beklommen door drie fietsers met een snelheid van 2 km/u met fietsen van 40 kilo, volgeladen met ski-uitrusting. Maar toen het licht van de vroege avondzon op de Marmolada scheen en de verse sneeuw onthulde, was het allemaal goed – zelfs de negendaagse skireis op de fiets.
Omdat ze wisten dat deze Dolomieten-koningin bereikbaar was met de kabelbaan, besloten de fietsers zichzelf op hun laatste dag te belonen en zoveel mogelijk uit hun ski-afdaling te halen. Ze vonden nieuwe lijnen tussen de kliffen, leuke bochten naast de reeds bestaande, en goede sneeuw tussen de slechte sneeuw. Met een grijns van oor tot oor laadden ze hun ski's op de fietsen en daalden af naar de volgende accommodatie.
Henna, Malva en Sami naderden het Gardameer en lieten de majestueuze toppen van de Dolomieten achter zich. Het werd warmer. Ze trokken vrolijk hun lagen uit terwijl ze door Italiaanse wijngaarden reden en spraakzame fietsers passeerden. Of het nu de wind in de rug was of de gedachte dat ze snel de champagne konden laten knallen die ze bij hun laatste accommodatie kregen; moeiteloos rolden ze Riva del Garda binnen.
'We hebben het gehaald!' schreeuwde Sami, terwijl ze de champagne opende en over Henna en Malva spoot. ‘En het was geen totale lijdensweg,’ antwoordde Henna. 'Deze negendaagse reis waarin we twee van onze favoriete sporten combineerden, was een prachtige mix van zweet, lachen, ijs, sneeuw en vriendschap.' Zouden ze het nog een keer doen? 'Natuurlijk!'
Bio
De in Finland geboren digital nomad Henna Palosaari is al lange tijd lid van de Shimano Gravel Alliance. Ze is een uitzonderlijke routebouwer en een allround creatieveling.
Foto's: Richard Buchner
Deel dit artikel
