Ik had nooit gedacht dat ik deze woorden zou typen, maar hier komt het: mijn vader is een trendsetter. Vanaf het moment dat ik begon met fietsen, met zijwieltjes enzo, herinner ik me dat hij, beladen met fietstassen, het Eichenhain-natuurreservaat van Stuttgart doorkruiste. Nu bikepacken alsmaar populairder wordt, is mijn vader er trots op dat hij al tientallen jaren op zulke avonturen gaat.
Ik volgde hem niet meteen in zijn voetsporen, dus ik zal het maar meteen toegeven: ik ben een beginner op het gebied van bikepacken. Je begrijpt misschien dat mijn vader, als ervaren toerfietser, zich vreselijk ergert aan het Engelse woord "bikepacking". Ik probeer het niet te gebruiken in zijn bijzijn.
Niet alleen de naam die we eraan geven verschilt, maar ook onze aanpak. Ik ben iemand die driedubbel checkt of ik wel het ondergoed meeneem dat het allersnelst droogt, zodat ik het snel kan wassen en drogen. Ook struin ik de gangpaden in de supermarkt af op zoek naar producten ter grootte van een tester om het gewicht op mijn fiets zo laag mogelijk te houden. En dan heb je mijn vader, die alles wat hij misschien nodig zou kunnen hebben op zijn fietstocht hoe dan ook meeneemt. Een extra spijkerbroek, om een andere outfit aan te kunnen doen, of een gezinsverpakking tandpasta.
We volgen de Isar-route - een zesdaagse rit van 300 km, van de bron van de Isar tot waar deze uitmondt in de Donau. We starten bij het treinstation in ons dorp, het Beierse Mittenwald.
Als er ooit een moment in mijn leven zou zijn waarop slow-motion beelden perfect zouden zijn, dan zou het dit moment zijn: mijn vader en zijn vrienden, wanneer ze met volgeladen e-bikes de trein uitstappen, met het Karwendel-gebergte statig op de achtergrond. Zeven fietsers van in de 70 en 80, klaar voor avontuur. De epische cowboymuziek op de achtergrond moet je er ook even bij bedenken.
Sandalen en een kettingslot
In mijn fietswereld praten we over carbon layups, hoeveel gram minder het ene pedaal weegt dan het andere en de voor- en nadelen van Gore-Tex-materialen. Het is hartverwarmend om met mijn vader en zijn vrienden te rijden, die gekleed zijn in comfortabele broeken, sandalen en geruite wollen overhemden.
Elke keer als we ergens stoppen, halen de mannen een kettingslot tevoorschijn van het soort dat je in een doe-het-zelfzaak koopt en dat minstens zoveel weegt als een fietsframe. Het herinnert me aan wat we aan het doen zijn en waarom. Het enige dat telt, is dat we op avontuur willen gaan en willen fietsen. En Heinz, Gerhard, Sigi, Helmut, Hans, mijn vader Rolf en die andere Rolf zijn zeker ambitieus. Zo erg zelfs, dat ik me soms afvraag waarom ik me in vredesnaam bij ze heb aangesloten.
Tijdens de eerste klim naar het Hallerangerhaus zie ik hun ruggen langzaam in de verte verdwijnen. Ik besef dat mijn gewichtsbesparing door toiletartikelen in testerformaat mee te nemen niet op kan tegen hun krachtige motoren en jarenlange ervaring. Geen wonder dat ze zo relaxed zijn over het gewicht van hun fietstassen.
De fietsroute volgt de rivier die door de vallei kronkelt. Hij glinstert in de verte. Maar zelfs op de meest pittoreske, ansichtkaartwaardige plekjes langs de route nemen we geen rust. Als mijn vader stopt, denk ik ten onrechte dat hij heel attent wacht tot ik weer bij de groep ben. Fout. Hij wil gewoon even snel een foto maken. Hij is verantwoordelijk voor de fotoserie van deze rit. En toegegeven, het uitzicht is ook veel indrukwekkender dan mijn rood aangelopen gezicht.
De rest van de groep is nu heel ver vooruit gefietst. Het is duidelijk dat dit geen rit met een no-drop policy is. Eventjes wachten op het zwakste lid van het peloton met haar analoge fiets? Nee hoor. Hun handsignalen laten ook te wensen over, maar mijn goedbedoelde advies valt in dovemansoren – figuurlijk natuurlijk.
De toekomst ziet er rooskleurig uit
Ik voel enorm veel respect voor deze mannen. Hun leeftijdsgenoten gaan allang niet meer op avontuur om te sporten. Deze fietsers zouden altijd het zadel verkiezen boven de bank. Het laat zien hoe gelukkig we zijn dat de fiets ons favoriete vervoermiddel is. Want wat is er nu mooier dan je gouden nadagen doorbrengen op de fiets?
Tijdens onze reis heb ik geleerd dat omgevallen bomen en Beierse worsten de enige geldige redenen zijn om te stoppen. Mijn vader en zijn vrienden willen gewoon fietsen. Wat maakt het uit hoe oud ze zijn? Of dat ze sandalen dragen? Of hoe zwaar hun kettingsloten zijn? Het voelt gewoon goed.
Hoewel mijn benen het misschien niet met me eens zijn, zeg ik het toch: pap, bel me de volgende keer dat je wilt fietsen. Wanneer dan ook.
Bio
Anke Eberhardt is in het dagelijkse leven een journalist. Op het account van haar kwaadaardige alter ego @anke_is_awesome maakt ze grappen op social media. Op Youtube maakt ze fietstutorials, ook al heeft ze nog maar één keer in haar leven een binnenbandje verwisseld. 'Fake it till you make it' gecombineerd met 'Look pro, go slow', maar altijd met een glimlach.
Deel dit artikel
