Toen Shimano Gravel Alliance-rijdster Claudia Gerosa begon met gravelrijden, ontdekte ze meer dan alleen haar eigen regio. In dit artikel vertelt de voormalig voetbalster en honkbalster over haar ontdekkingsreis op gravel die haar voerde langs cruiseschepen naar honkbalvelden, paadjes langs de rivier en bergpassen.
In een wereld waarin we worden overdonderd door de bombastische aankondiging van de nieuwste mega-heroïsche ultra-gravelrit door meerdere landen of over verschillende continenten, is het soms moeilijk om toe te geven dat onze eerste gravelrit waarschijnlijk iets minder indrukwekkend was. Maar die eerste meters openden wel de deur naar de wereld van het gravelrijden en liet ons niet meer los.
Claudia Gerosa geeft meteen toe dat ook haar eerste 10 km weinig voorstelden. De 45-jarige Italiaanse die lid is van de Shimano Gravel Alliance, bleef dicht bij huis en reed het rondje dat ze normaal met haar hond wandelde. Ze woont net buiten Milaan in het industriegebied dat zich ten oosten van de beroemde stad bevindt en doorloopt tot aan Bergamo. In tegenstelling tot andere streken in Italië vind je hier geen witte gravelwegen, glooiende heuvels of bekende bergpassen. In deze regio is alles voortdurend in beweging, overal zijn forenzen, auto's zijn het statussymbool en het landschap is gevuld met eindeloze fabriekshallen.
‘Mijn dagelijkse avontuur begint aan de rand van de rivier, een kleine vier kilometer van mijn huis. Zonder gravelwegen zou ik nooit hebben geweten dat er vlak achter mijn huis zulke mooie plekken zijn,’ zegt Claudia glimlachend. Even later dendert ze naar beneden over een smal en dichtbegroeid pad langs de rivier de Adda. De energieke rijdster is altijd een soort pionier geweest. Ze was één van de eersten die Twitter gebruikte en was ook al heel vroeg op gravelwegen te vinden. Claudia trok zich nooit veel van aan regeltjes en daarom past gravelrijden zo goed bij haar.
Claudia komt uit Lombardije en woont nog steeds in haar geboortedorp, even ten zuiden van Bergamo en ten oosten van Milaan. ‘Dit is een gebied vol magazijnen, auto's, een hoge luchvochtigheid en industrie,’ zegt ze nuchter. ‘Natuurlijk hebben we best een aardig uitzicht op de bergen, maar ze liggen niet bepaald naast de deur. Je moet een beetje creatief zijn om mooie fietsgebieden te vinden, maar gravelwegen maken het wel makkelijker.’
Italië staat vooral bekend om zijn eetcultuur, sport, kunst en mode, maar het is ook een land dat hecht aan tradities, zowel als het gaat om de rol van vrouwen in de samenleving als de ongeschreven regels in het wielrennen. Dus als Claudia met haar typische Italiaanse gebaartjes – denk aan lichaamstaal die net zo gepassioneerd is als haar woorden – praat over hoezeer ze opviel omdat ze als enige vrouw in de bouw werkte en net zoveel gewicht kon tillen als haar mannelijke collega's, dan kun wel je raden waar dit verhaal heen gaat.
Maar we zijn meer geïnteresseerd in gravel dan in emancipatie op de werkvloer. Om een veel completer beeld te krijgen van deze renster gaan we terug naar 2015, naar het moment waarop Claudia met veel enthousiasme begon met gravelrijden en slechts heel weinig Italiaanse fietsers iets van deze discipline wisten.
Op deze frisse winterochtend is Claudia in haar element. Als een echte toergids strooit ze met feitjes over het gebied rond Bergamo. Terwijl ze nog snel een cappuccino pakt, vertelt ze over de geschiedenis van de Città Alta met verhalen over oude spijkerstoffabrieken en ijzeren bruggen uit de jaren '30. ‘Gravelrijden heeft me een compleet nieuwe kijk op mijn thuisland gegeven. Wij Italianen zien niet meer hoe mooi het hier is, maar nu ik op alle soorten ondergrond fiets, is elke rit een uniek avontuur,’ zegt Claudia terwijl ze met haar fietsbel wandelaars langs de rivier laat weten dat ze eraan komt. ‘Dit pad loopt van Brianza naar Lecco en is volledig verkeersvrij. Je kunt 50 km die kant op rijden en dat is het vaste onderdeel van mijn favoriete route. Ik zou geen andere plek weten waar je zo makkelijk de drukte van alledag achter je kunt laten.'
De route loopt door het dal en volgt de rivier, waarbij je langs vervallen energiecentrales, borrelende modderpoelen en klaterende watervallen komt. Met zoveel natuurschoon om je heen, vraag je je af waarom iemand in dit gebied over de weg zou fietsen. Daar is Claudia het mee eens. Sterker nog, toen ze nog een fanatieke wegrenster was, raakte ze al snel verslaafd aan gravel toen ze ooit tijdens een rit met de Rapha Cycling Club over ditzelfde pad kwam.
‘Ik laat me graag inspireren door dingen van buiten Italië, de niet alledaagse dingen. Als kind zat ik op voetbal en speelde ik softbal op hoog niveau, mijn team won regionale en nationale titels. Mede door de kansen die ik kreeg omdat ik over de hele wereld heb gewerkt in ons familiebedrijf, besefte ik al snel dat je verder vooruit moet kijken om nieuwe ervaringen op te doen.'
Het aanleggen van atletiekbanen en voetbalvelden is zonder twijfel een bijzonder beroep, maar door haar vaders werk werd Claudia’s passie voor reizen en sport aangewakkerd. Lang stonden die twee passies los van elkaar, gewoon twee hobby's waarmee ze haar vrije tijd vulde. Maar toen ze in de fietswereld belandde, viel alles samen. ‘In 2014 had ik een vreselijke achillespeesblessure, waardoor ik niet zonder pijn kon trainen voor voetbal en softbal. Ik deed wel wedstrijden, maar meer ook niet. Mijn fysio raadde me aan een minder belastende sport te gaan doen zoals zwemmen of wielrennen... en de rest is geschiedenis. Je kunt gerust stellen dat mijn leven veranderde toen ik mijn eerste fiets kreeg,’ besluit Claudia met een brede glimlach.
‘Ik begon zoals de meeste mensen, gewoon rondjes te rijden rond mijn huis.Toen ik de hele streek had gezien, wilde ik langere tochten maken en kocht ik een racefiets. Al snel besefte ik dat een rit van A naar B op de fiets totaal anders is dan in de auto. En bij de Rapha Cycle Club werd het nog veel leuker.’ We merken dat Claudia steeds enthousiaster wordt en vol vuur vertelt over de vriendschappen die op twee wielen zijn ontstaan en versterkt.
Via Rapha nam Claudia deel aan een 'mixed-surface' evenement op een parkoers dat een eerbetoon was aan de Ronde van Vlaanderen. De race vond plaats in de buurt van Milaan en die dag worstelde ze met haar racefiets over gravelpaden en steile kasseienstroken. Lopen op raceschoenen bleek verre van ideaal. Ze wist dat het beter kon en via social media werd ze gegrepen door het fenomeen gravel. Dit vormde het tweede keerpunt in haar leven.
‘Ik kom zoveel tegen dat me inspireert. Zodra ik iets interessants zie, wil ik weten waar ik daar kan fietsen.' Voor haar ligt het tijdschrift Al Vento vol prachtige foto's en routesuggesties. In zekere zin is Claudia een gravelrijder pur sang: iemand die verknocht is aan gravel omdat er nog zoveel te ontdekken valt, dichtbij of veraf. ‘Ik ben ervan overtuigd dat gravel mijn leven vanaf die eerste rit heeft veranderd. Niet alleen ben ik nu 30 kilo lichter en heb ik nog steeds geen sportlichaam -- nooit gehad ook, en toch ik probeer elke sport die er is – maar ik gebruik ook mijn passie en ervaringen om andere vrouwen te helpen die het gravelrijden willen ontdekken.’
Claudia fietst meestal alleen, maar toch greep ze meteen haar kans toen ze gids kon worden op het 'No Gods No Masters'-gravelcamp dat door vrouwen voor vrouwen werd georganiseerd. ‘Voor de meesten in mijn groep was het de eerste keer dat ze op gravel reden. Het was geweldig om te zien hoe snel ze vooruitgingen tijdens die drie dagen met steeds zwaardere routes. Voor mij was het lastig om een groep mensen bij elkaar te houden die met verschillende snelheden reden. En verder kun je iemand wel vertellen dat ze voor de bocht moet remmen, maar heb je geen invloed op hoe hard iemand remt!’
Claudia stopt even en zegt dat ze als vrouwen vaak een compliment krijgen omdat ze fietsen. ‘Daar is echt niets speciaals aan -- of dat zou het niet moeten zijn. We moeten allemaal zo lang of zo kort fietsen als we zelf willen.’
Claudia ziet namelijk elke gravelrit als een avontuur op zich, hoe lang de rit ook is. ‘Je hoort steeds vaker dat je 900 km moet afleggen met weinig slaap of racen tot je bloed proeft. Gelukkig bestaat ook nog de oorspronkelijke vorm, waarin het niemand interesseert hoeveel kilometer je rijdt. Zolang je je hoofd kunt vrijmaken, moet je lekker gaan fietsen. Zie het als je ontsnapping uit de dagelijks sleur.’
Tekst en foto's: Phil Gale (@1_in_the_gutter)
Deel dit artikel
