28 september 2023, 20:33 uur. Dit is het exacte moment waarop een schermafbeelding werd gemaakt van een videogesprek via WhatsApp. Op de foto zijn Richard, Ferdi, Niels en ik te zien, lachend en met een bidon in de hand. We hadden net de plannen voor 2024 gedeeld; een vervolg op de Shimano Gravel Tapes, waarbij we van Nijverdal naar Hannover fietsten, zodat Richard en Ferdi kennis konden maken met bikepacking.
Dit keer zou onze tocht niet na de jaarwisseling starten, maar in de meivakantie, hopelijk met warmere omstandigheden dan vorig jaar tijdens de Hangoverride. Onze bestemming: Parijs, met een start voor de deur en een finish onder de iconische Arc de Triomphe. De Shimano Gravel Tapes II waren geboren, samen met de Arc de Triomphe Tocht.
De voorbereiding
Vanaf september tot mei trainden we intensief om klaar te zijn voor de rit. In plaats van twee dagen, zouden we vier dagen fietsen, met pittigere afstanden. De tocht zou ongeveer 600 km beslaan. Elk van ons bereidde een dag voor en zorgde voor een highlight en hotelovernachting. Verplichte highlights waren: het gravelmonument Deelerwoud, De Muur van Geraardsbergen, Trouée d’Arenberg en de Arc de Triomphe. De routes werden omgedoopt tot Tour du Petit, Tour de les Haies, Tour du Pecheur en Tour du Mousse.
De winter bleek natter dan ooit, dus indoor trainers werden aangeschaft en trainingsprogramma’s gevolgd. Niels had twijfels over zijn trainingsarbeid. Een sportmedische test en ademanalyse gaven Niels nieuwe inzichten, waardoor hij meer duurtraining op lage hartslag deed. Helaas bleek de tocht voor Niels uiteindelijk toch niet haalbaar en zag hij af van deelname. Wel bleef hij betrokken en genoot hij mee vanaf de zijlijn.
Richard merkte op zijn beurt fysieke ongemakken aan knie, elleboog en zitvlak. Gelukkig werd dat opgelost met een goede bikefit. Sterker nog, hij zat vervolgens zo lekker op de fiets dat we begonnen of hij straks niet té fit voor ons zou zijn.
Dag 1: Nijverdal naar Klooster Nieuwkerk Goirle
Onze trip begon op 8 mei bij de jarige Ferdi thuis met koffie en gebak. Rond 08.15 vertrokken we vanuit Nijverdal richting Parijs. Via Deventer, de Veluwe, Den Bosch en de Loonse en Drunense duinen kwamen we uiteindelijk aan op onze eindebestemming Klooster Nieuwkerk Goirle. Een afwisselende route van 184 kilometer vol bospaden & schitterende gravelstroken. De hoeveelheid water die we op de eerste dag tegenkwamen bleek een voorbode voor de rest van onze rit.
Eenmaal aangekomen op het eerste werden we door Shimano verrast met vlaggen en een heuse finishboog met daarop de tekst “United in Gravel”. Je snapt, we hebben samen gezellig een hapje gegeten, een klein biertje gedronken, de podcast ingesproken en zijn toen snel gaan slapen.
Dag 2: Klooster Nieuwkerk Goirle naar Geraardsbergen
Na een korte nacht en stevig ontbijt stapten we rond 8 uur weer op de fiets. Het was nog redelijk fris dus de arm en beenstukken konden aan. Al snel bleek dat dit een zware dag zou worden vol modder waarbij we alle drie de modder van dichtbij zouden bekijken. Gelukkig waren de deuken in ons ego de enige schade en konden we onze reis vervolgen.
De route voerde ons langs kastelen, forten, brouwerijen en, highlight van de dag, de iconische Muur van Geraardsbergen. Voor wie ‘m niet kent een kasseienklim van ongeveer een kilometer met wisselende stijgingspercentages tot bijna 20%. Met een paar mooie foto’s als beloning daalden we snel af naar ons hotelletje in het centrum. Dag 2 zat er op!
Dag 3: Geraardsbergen naar Saint Quentin
Dag 3 begon een stuk warmer en zonniger. Al snel fietsten we, kort kort, langs een kanaal. De moed zat er goed in en voor we het wisten stonden we in Frankrijk onze bidons te vullen bij de plaatselijke supermarkt. Noord Frankrijk om precies te zijn. De plek van tractoren, landbouwwegen en de iconische stroken van Parijs-Roubaix. Het duurde dan ook niet lang tot wij onze eerste strook opdraaiden, en dat was niet de minste; het bos van Wallers.
Voor wie er nog nooit gefietst heeft, ‘de hel van het Noorden’ is net zo onprettig als die er op tv uitziet. Of misschien nog wel erger. De blaren op onze handen vormden het bewijs en we waren blij toen we na een lange mooie gravelstrook uiteindelijk de stad Saint Quentin zagen liggen. De dag had ons dusdanig gesloopt dat zelfs een hotel, ons hotel, dat 50 jaar geleden waarschijnlijk al niet meer modern was ons gelukkig stemde.
Na een lekkere warme douche zijn we het centrum ingelopen waar we in een leuke pub een hapje hebben gegeten met een heerlijk biertje erbij. Op naar de laatste dag!
Dag 4: Saint-Quentin naar Parijs
De laatste etappe. Nog 177 km tot Parijs! Waar we ons bij het vertrek nog enigszins zorgen maakten over nóg een dag met kasseien en blaren, bleek niets minder waar. Dit zou een fantastische rit worden. Het was heerlijk weer, de stroken waren mooi, de bossen boden schaduw. Alles ging super. Oké Maarten had een lekke band die we niet zomaar gefixt kregen, maar dat mocht de pret niet drukken.
Minder werd het toen we rond het middaguur nog steeds geen plek hadden gevonden om onze bidons te vullen. Zelden zijn we zo blij geweest met een supermarkt en deze werd, na zes uur in het zadel te hebben gezeten, dan ook goed geplunderd. Bananen, croissants, cola, water en koffiebroodjes.. alles ging het mandje in.
Het landschap dat we daarna voor onze kiezen kregen was zo mooi dat we onze ogen uitkeken. Maarten nam dit vrij letterlijk en verloor daardoor bijna z’n lens. Gelukkig werd die snel teruggevonden en konden wij onze weg vervolgen.
Aan het begin van de avond kwamen we aan in de voorsteden van Parijs. Daar fietsen is toch wel even anders dan hier in Nederland en een extra paar ogen in je achterhoofd zou daar niet misstaan. Rond 20:00 sloegen we rechtsaf de Champs-Élysées op en daar glooide in de verte bij de ondergaande zon de Arc de Triomph. Wat een kippenvelmoment was dat. We stopten voor in de straat en beseften ons dat we het geflikt hadden. We waren er!
Na een ererondje om de Arc de Triomph en bijbehorende foto’s van onze trotste koppies sloten we de dag af met bier en burgers op een Parijs terras. We waren moe maar voldaan. Dit waren vier dagen om nooit te vergeten. What a ride!
Luister de podcast hier
Deel dit artikel
